"Dżuma" (recenzja)

Tytuł: "Dżuma"
Autor: Albert Camus
Wydawnictwo: Porozumienie Wydawców
Data wydania: 1999
Ilość stron: 275
Kategoria: literatura współczesna, powieść parabola


"W ludziach więcej rzeczy zasługuje
na podziw niż na pogardę."


Do lektur szkolnych zawsze podchodzę z pewnym dystansem, czasami
nawet obrzydzeniem. Zazwyczaj są one nudne, przewidywalne i niewiele nowego
wnoszą do mojego życia. Jak było w przypadku "Dżumy"?

Wszystko zaczęło się od szczurów (chyba pierwsze co w tej książce
głęboko zapadło mi w pamięć), które zaczęły masowo  wychodzić na ulice.
Początkowo ludność miasta nie zwracała na nie większej uwagi, z czasem jednak
wszyscy zdali sobie sprawę z tego, że są one zwiastunem czegoś o wiele gorszego,
mianowicie - dżumy.

Kiedyś pewna osoba napisała mi, że tego typu książki nie są po to, by się miały
czytelnikowi podobać. Miała rację. "Dżuma" nie spodobała mi się, bo nie ma w niej
niesamowitych zwrotów akcji, szałowych bohaterów, pięknych opisów krajobrazu...
Posiadała jednak coś, co bardzo cenię sobie w książkach  - mądrość.

Tytułową dżumę można tłumaczyć na kilka sposobów; jako kataklizm,
epidemię, z którą muszą się zmierzyć zwykli mieszkańcy miasta, może to być 

alegoria wojny lub zła, które każdy człowiek nosi w swoim sercu. Tutaj brawa dla
autora, że dzięki czemuś nierealnemu, pokazał coś, co ma miejsce do dziś w
naszym świecie.

Bohaterami są osoby, które nie są ani trochę wyidealizowane, mają swoje
tajemnice, sekrety i problemy. Przyznać muszę, że ciężko mi było odróżnić je po
samych nazwiskach i musiałam sporo się namęczyć, by w końcu ich "ogarnąć".
Prawie każdy z nich ma jeden wspólny cel - walkę z dżumą, która sieje
spustoszenie wśród ludzi.

 
Jedna rzecz męczyła mnie jednak niesamowicie - spora ilość stron. Sądzę bowiem,
że bez problemu można było skrócić powieść o połowę i nie wątpię, że zyskałaby
ona wtedy na wartości. By książka była mądra, nie musi być długa (dowód? - 
"Mały książę" czy "Oskar i pani Róża"). Przyznać jednak muszę, że "Dżuma"
nauczyła mnie kilku ważnych rzeczy i otwarła oczy na pewne kwestie społeczne.

Nie pozostaje mi nic innego jak zachęcić Was do zapoznania się z nią, ale nie
wymagajcie od niej zbyt wiele. Potraktujcie ją raczej jak swego rodzaju
życiowy podręcznik ukazujący różne postawy człowieka wobec zła, a wtedy
na pewno się nie rozczarujecie.


Ocena: 7/10

Cytaty z książki:

"Bakcyl dżumy nigdy nie umiera i nie znika (…) nadejdzie być może dzień, kiedy na
nieszczęście ludzi i dla ich nauki dżuma obudzi swe szczury i pośle je, by umierały
w szczęśliwym mieście."

"Całe nieszczęście ludzi płynie stąd, że nie mówią jasnym językiem."

"[Człowiek] nie potrafi ani cierpieć, ani być długo szczęśliwym. Nie jest więc
zdolny do niczego, co się liczy."

"Każdy nosi w sobie dżumę, nikt bowiem nie jest od niej wolny. I trzeba czuwać
nad sobą nieustannie, żeby w chwili roztargnienia nie tchnąć dżumy w twarz
drugiego człowieka."

"Może powinniśmy kochać to, czego nie umiemy pojąć."

"Nic w świecie nie jest warte, żeby człowiek odwrócił się od tego, co kocha."

"Przypisując zbyt wielkie znaczenie pięknym czynom, składa się pośrednio
hołd złu."

"Przyzwyczajenie się do rozpaczy jest gorsze niż sama rozpacz."

"Świat bez miłości jest martwym światem."

"Ale w miarę czekania przestaje się już czekać."


*książka była czytana w ramach wyzwania
-Rekord 2014